HET PROJECT
Het hele project rond deze website startte in mei 2010 door Lies Schreel, Melissa Haillez en Lotte Vancoillie.
Er werd een oproep gelanceerd Er werden brieven opgesteld gericht aan de personen met dysartrie. Op die manier werd het project, het verloop en het doel ervan voorgesteld. Er werden eveneens brieven opgesteld om aan logopedisten mee te geven, opdat zij hun cliënteel konden aanspreken. Zij hebben een groot aandeel gehad in het aanspreken van deelnemers.
Eenmaal ze contact hadden opgenomen met een persoon met dysartrie, werden de belangrijkste topics van het gesprek doorgestuurd. Het was de bedoeling om een gesprek te voeren met de persoon met dysartrie waarbij er niet te veel vastgehouden werd aan een voorbereiding. Ze wilden zich zoveel mogelijk in de leefwereld van de persoon met dysartrie verplaatsen. Een voorwaarde hiervoor was dat ze zich goed geïnformeerd hadden over deze persoon met dysartrie, vooraleer bij hen aan te kloppen. Hiervoor was een goede samenwerking met de (behandelende) logopedist noodzakelijk.
Vooraleer het gesprek kon aanvatten, werd er een geïnformeerde toestemming ondertekend door de persoon met dysartrie. Met dit document verklaarde de persoon dat hij/zij akkoord ging met de voorwaarden en vereisten van onze bachelorproef en dat zijn of haar getuigenis online geplaatst mocht worden.
In het document stond eveneens vermeld dat wij een foto namen.
Nadien werd het gesprek verwerkt. Bij deze verwerking werd er zoveel mogelijk naar anonimiteit gestreefd en werden streekinvloeden zoveel mogelijk vermeden.
Het eindresultaat moest een vlot en leesbaar interview zijn. Elke persoon met dysartrie mocht zijn eigen getuigenis nalezen om hen attent te maken op verkeerde interpretaties en foutieve formuleringen.
Eenmaal alles verwerkt was, werden de personen met dysartrie geïnformeerd en werd de website openbaar gemaakt. Op die manier hadden de deelnemers permanent inspraak op de website.
Omdat de website niet helemaal afgewerkt was, kregen wij de opdracht om de hele website te herwerken. We hebben het project in november 2013 hervat.
Het was de bedoeling dat de informatie aangepast werd waar nodig. Daarnaast moesten wij ook op zoek gaan naar nieuwe personen met dysartrie die hun verhaal ook aan deze site wilden toevoegen.
We gingen hierbij op dezelfde manier te werk als onze voorgangers.
Er werden brieven rondgestuurd naar logopedisten om op die manier in contact te komen met mensen die deel wilden nemen aan dit project.
Nadien namen wij contact op met deze personen en gingen wij langs om een gesprek met hen te hebben.
Vooraleer we aan het gesprek begonnen, lieten we twee korte vragenlijsten invullen namelijk de Communicative Participation Item Bank (CPIB, Baylor et al., 2013) en de Spraak Handicap Index (Van den Steen, Van Nuffelen, Guns, De Groote, Pinson & De Bodt, 2011).
Met deze vragenlijsten kregen wij een beter zicht op hoe de persoon met dysartrie zijn spreken zelf ervaart en in welke sociale interacties hij/zij meer problemen ervaart met het spreken.
Er werd een oproep gelanceerd Er werden brieven opgesteld gericht aan de personen met dysartrie. Op die manier werd het project, het verloop en het doel ervan voorgesteld. Er werden eveneens brieven opgesteld om aan logopedisten mee te geven, opdat zij hun cliënteel konden aanspreken. Zij hebben een groot aandeel gehad in het aanspreken van deelnemers.
Eenmaal ze contact hadden opgenomen met een persoon met dysartrie, werden de belangrijkste topics van het gesprek doorgestuurd. Het was de bedoeling om een gesprek te voeren met de persoon met dysartrie waarbij er niet te veel vastgehouden werd aan een voorbereiding. Ze wilden zich zoveel mogelijk in de leefwereld van de persoon met dysartrie verplaatsen. Een voorwaarde hiervoor was dat ze zich goed geïnformeerd hadden over deze persoon met dysartrie, vooraleer bij hen aan te kloppen. Hiervoor was een goede samenwerking met de (behandelende) logopedist noodzakelijk.
Vooraleer het gesprek kon aanvatten, werd er een geïnformeerde toestemming ondertekend door de persoon met dysartrie. Met dit document verklaarde de persoon dat hij/zij akkoord ging met de voorwaarden en vereisten van onze bachelorproef en dat zijn of haar getuigenis online geplaatst mocht worden.
In het document stond eveneens vermeld dat wij een foto namen.
Nadien werd het gesprek verwerkt. Bij deze verwerking werd er zoveel mogelijk naar anonimiteit gestreefd en werden streekinvloeden zoveel mogelijk vermeden.
Het eindresultaat moest een vlot en leesbaar interview zijn. Elke persoon met dysartrie mocht zijn eigen getuigenis nalezen om hen attent te maken op verkeerde interpretaties en foutieve formuleringen.
Eenmaal alles verwerkt was, werden de personen met dysartrie geïnformeerd en werd de website openbaar gemaakt. Op die manier hadden de deelnemers permanent inspraak op de website.
Omdat de website niet helemaal afgewerkt was, kregen wij de opdracht om de hele website te herwerken. We hebben het project in november 2013 hervat.
Het was de bedoeling dat de informatie aangepast werd waar nodig. Daarnaast moesten wij ook op zoek gaan naar nieuwe personen met dysartrie die hun verhaal ook aan deze site wilden toevoegen.
We gingen hierbij op dezelfde manier te werk als onze voorgangers.
Er werden brieven rondgestuurd naar logopedisten om op die manier in contact te komen met mensen die deel wilden nemen aan dit project.
Nadien namen wij contact op met deze personen en gingen wij langs om een gesprek met hen te hebben.
Vooraleer we aan het gesprek begonnen, lieten we twee korte vragenlijsten invullen namelijk de Communicative Participation Item Bank (CPIB, Baylor et al., 2013) en de Spraak Handicap Index (Van den Steen, Van Nuffelen, Guns, De Groote, Pinson & De Bodt, 2011).
Met deze vragenlijsten kregen wij een beter zicht op hoe de persoon met dysartrie zijn spreken zelf ervaart en in welke sociale interacties hij/zij meer problemen ervaart met het spreken.
Staat je getuigenis op onze website maar wil je die aanpassen of laten verwijderen? Dat kan op eenvoudig verzoek via de contactknop rechts bovenaan deze pagina.