Getuigenis Frans
Mijn naam is Frans. Ik ben 81 jaar.
Hoe ik dysartrie kreeg
Bij mij werd de diagnose MSA (Multiple Systeem Atrofie) vastgesteld. Twee jaar geleden ging ik op een avond slapen en toen ik de volgende dag wakker werd, kon ik niet meer spreken zoals voordien. Ik had nog nooit van het woord dysartrie gehoord. De logopediste heeft mij dit wel uitgelegd.
Mijn leven vroeger
Vroeger werkte ik als arbeider en ik hield van voetbal. Ik heb één zoon. Mijn vrouw deed vroeger steeds het huishouden.
Mijn spraak in het begin
In het begin was het voor mij heel moeilijk om te aanvaarden dat het spreken moeilijker ging. Ik gaf veel sneller op wanneer mensen me niet konden begrijpen of wanneer ik vond dat het niet goed ging.
Bijkomende problemen
Ik heb ook motorische problemen. Ik zit in een rolstoel en kan moeilijk stappen. Wanneer ik toch zelfstandig stap, gebruik ik krukken. Ook lezen lukt niet (goed) meer. Ik draag een bril.
Mijn therapieproces
Ik krijg sinds één jaar (mei 2013) logopedische therapie. Er werd gestart met wekelijks twee keer therapie, maar dit werd afgebouwd naar één keer 30 minuten per week. Er werd al gewerkt op lezen, woorden nazeggen en zelf zinnen maken. Verder oefenen we het spreken ook aan de hand van aanvulzinnen en spontane spraak. Ik moet nu soms spreekopdrachten doen waarbij ik spontaan over iets moet vertellen. In het begin was het voor mij heel moeilijk om te aanvaarden dat het spreken moeilijker ging. Hierdoor was ik heel gesloten. Ik gaf veel sneller op wanneer mensen met niet konden begrijpen of wanneer ik vond dat het niet goed ging. In het begin wou ik ook helemaal geen zinnen maken omdat ik wist dat dit moeilijk zou gaan. Ik oefen nu ook steeds zelfstandig wat aan bod gekomen is in de therapie. De therapie heeft me goed vooruit geholpen. Ik ben nu veel opener en heb vaker contact met mensen die ook in het rusthuis verblijven en met het personeel.
Mijn alledaagse communicatie
Wanneer ik praat, verstaan mensen me niet altijd. Ik vraag zelf of mensen me begrepen hebben. Wanneer dit niet het geval is, herhaal ik nog eens wat ik wil zeggen. Het voeren van een vlot gesprek is wel moeilijk. Ik heb ook een letterkaart, maar gebruik deze eigenlijk niet.
Begrip van de omgeving
Ik heb nog geen negatieve opmerkingen gekregen over mijn spraak.
Mijn leven nu
Sinds vier jaar verblijf ik in een rusthuis. Mijn vrouw verblijft hier ook, maar zij is hier al 11 jaar. Overdag ga ik vaak langs bij mijn vrouw. Ik ga af en toe naar de cafetaria hier in het rusthuis of doe mee aan activiteiten die georganiseerd worden. Ik zie mijn zoon wekelijks één keer, maar bel wel dagelijks met hem. Het bellen lukt goed, hij verstaat me. Ik bel ook af en toe naar vrienden. Wassen en scheren doe ik zelfstandig, net zoals eten en drinken.
Tips voor andere personen met dysartrie
- Logopedie volgen