Getuigenis Hilde
Mijn naam is Hilde. Ik ben 42 jaar.
Hoe ik dysartrie kreeg
Toen ik 18 was, ontdekte ik dat ik MS had. Dan was het wel nog niet bewezen, als ik ouder was werd er een ruggenmergpunctie gedaan. Eén van de eerste tekenen was dat mijn benen zwakker werden. Het woord dysartrie ken ik niet.
Mijn leven vroeger
Ik had samen met mijn man een bakkerij, daar heb ik vijf-zes jaar kunnen werken. Vroeger ging ik heel graag paardrijden.
Mijn spraak in het begin
Mijn spraak is naar mijn gevoel niet echt veranderd.
Bijkomende problemen
Ik zie slecht, ik kan bijvoorbeeld niet meer naar televisie kijken. Maar ik kijk met mijn oren. Ik heb ook problemen met mijn maag en mijn blaas, ik heb een sonde.
Mijn therapieproces
Drie keer in de week volg ik logopedie. Daar doe ik spreekoefeningen, ik moet er zinnen zeggen. Daarnaast krijg ik ook kinesitherapie, dat kan ik niet missen. Daar probeer ik zo lang mogelijk te staan. Soms is dat tien minuten, soms een kwartier. Dat verschilt van dag tot dag.
Mijn alledaagse communicatie
Ik ondervind zelf geen problemen om te communiceren. Voor mij is het niet moeilijker om een gesprek te voeren.
Begrip van de omgeving
Ik ondervind op dat vlak geen problemen.
Mijn leven nu
Een tijdje geleden kon ik nog eens op een paard zitten in een MS-centrum. Ik had gedacht dat ik dat nooit meer zou kunnen doen. Maar daar hebben ze oudere paarden waardoor het wel mogelijk was. In de voormiddag komt er dagelijks iemand van familiehulp die me helpt. Tijdens de zomer kan ik met de mensen van familiehulp in mijn rolstoel mee naar de winkel. Ik luister naar radio en televisie. Ik ben nog naar de MS-liga geweest maar MS kan niet genezen worden dus zo’n bijeenkomsten zeggen me niet veel. Het deed wel eens deugd om met anderen te kunnen babbelen over MS maar voor mij moet dat niet iedere week.