Getuigenis Jean-Pierre
Mijn naam is Jean-Pierre. Ik ben 71 jaar.
Hoe ik dysartrie kreeg
Zes jaar geleden (2008) werd de ziekte van Parkinson vastgesteld. Het eerste teken van mijn ziekte was mijn tong die bibberde. De huisdokter vertelde me dat ik de ziekte van Parkinson had en stuurde me door naar een neuroloog. Hij bevestigde de diagnose. Volgens de neuroloog blijft mijn Parkinson stabiel, maar ik vind dat dit niet zo is. Ik heb nu steeds meer last van speekselvloed. Ik had nog nooit van het woord dysartrie gehoord.
Mijn leven vroeger
Ik werkte vroeger als arbeider, maar sinds 1995 ben ik op pensioen. In mijn vrije tijd was ik een duivenmelker.
Mijn spraak in het begin
Mijn spreken is relatief hetzelfde gebleven. Het tempo is trager dan vroeger, maar ik kan nog steeds alles zeggen wat ik wil. Ik heb soms wel last van slijmen, waardoor ik minder verstaanbaar ben. De Parkinson zet zich meestal op mijn stembanden.
Bijkomende problemen
Ik heb geen bijkomende problemen.
Mijn therapieproces
Ik krijg al twee jaar logopedische begeleiding gedurende één keer per week 30 minuten. De logopediste komt steeds aan huis. Er werd al geoefend op articulatie, intonatie, spontaan spreken en telefoneren. Verder werd er ook gewerkt op lezen en slikken.
Mijn alledaagse communicatie
Wanneer ik praat, verstaan de mensen me meestal wel. Wanneer het nodig is, ben ik steeds bereid dingen te herhalen. Een vlot gesprek voeren lukt me ook nog steeds. Als ik telefoneer, ben ik ook moeilijk verstaanbaar.
Begrip van de omgeving
De mensen tonen begrip voor mijn dysartrie.
Mijn leven nu
Ik ben nog steeds duivenmelker. Ik doe ook nog boodschappen en durf dan vragen te stellen wanneer het nodig is. Ook op restaurant gaan doe ik regelmatig. Het contact met familie en vrienden is hetzelfde gebleven.